Zaliczam do sportów ekstremalnych jazdę na rowerze na dalekie odległości i z tego powodu mam jakby coś wspólnego z innymi ludźmi uprawiającymi tego typu aktywność. Na szczęście dla mnie  nie siedzę jednak w żadnych związkach kolarskich i nie pociąga mnie to jakoś bardziej niż powinno, a muszę przyznać, że o tym myślałem, bo tego typu rzeczy mogą powodować uzależnienie. I to jest pierwsza rzecz o której chcę opowiedzieć.

Przede wszystkim ekstremalna wyprawa podnosi sztucznie naszą samoocenę i daje kopa adrenaliny. Sprawia to, że po wyprawie jest ogromna pokusa żeby po odpoczynku zrobić coś podobnego, albo pojechać jeszcze dalej, ale szczerze powiedziawszy musi być jeszcze ktoś inny kto dodatkowo by nakręcił i zmotywował do takiej aktywności. Może to też być presja otoczenia, lub własnego charakteru, jednak jak mówię najważniejsze jest środowisko przyjaciół, rodziny, znajomych, tak jak z piciem. Nie ma szans żeby nie wypić wódki gdy wkoło tyle najlepszych kolegów. Ja najwięcej jeździłem daleko ze sprawdzonym kumplem.  Zapewne wśród himalaistów jest podobnie, tym bardziej, że nie ma chyba jakiegoś polskiego związku jeźdźców rowerowych, a polski związek himalaistów jest. No więc jest ta pokusa, żeby nie robić już nic innego, żeby tylko żyć w trasie i  podróżować rowerem, i nieustannie podnosić w ten sposób swoją samoocenę, stąd nie dziwię się, że są ludzie, którzy jej ulegają. 

Człowiek na takiej wyprawie bierze pod uwagę ryzyko śmierci, zawsze wkalkulowuje ją w czynniki ryzyka, bez tego nie było by to takie ekscytujące. Zazwyczaj się jednak je bagatelizuje, gdyż ktoś kto przejechał już np. 200 km, nie myśli raczej, że nie da rady kolejnych 50 km. Są oczywiście przykre doświadczenia, ale po odbyciu wspinaczki stoją one po stronie zysków, gdyż można powspominać jak to było z kolegami i opowiadać przygody jakie się przytrafiły. Jeżeli w dodatku czyni się to publicznie, to mamy świetny marketing dla rynku produktów do sportów ekstremalnych.

No i temu należy traktować wszelkie doniesienia medialne o śmierci Tomasz Mackiewicza jako czyste żerowanie mediów na czyjejś śmierci i próbę lokowania produktów. Ci ludzie wiedzą co robią, wiedzą, że ryzykują i jeżeli są szczerzy, to wiedzą, że może się nie udać i wtedy umrą podczas wspinaczki lub zejścia. Wcale nie muszą zresztą umierać, wystarcz, że stracą kończyny na skutek odmrożeń. Jeżeli ktoś musi, bo jest od tego uzależniony, to nie ma siły na takiego wariata, będzie chodził po tych górach, tylko poważny odwyk i izolacja od kolegów coś mogą pomóc. 

Taka aktywność zabiera człowiekowi calutki wolny czas, który można wykorzystać na szukanie pracy i zwyczajne życie. Jest jak używka, bez której ciężko żyć. I myślę, że z tego powodu dużo bardziej niebezpieczna jest właśnie ta adrenalina i ten dreszcz niż wszelkie mrozy i brak tlenu powyżej wysokości 6000 m npm.

---

tagi: media  rower  jazda  góry  psychologia 

	beczka
	30 stycznia 2018 12:58

11     1676    8 zaloguj sie by polubić