lider, czyli kto? Z angielskiego leader, bierze swoje pochodzenie od słowa „to lead”, czyli prowadzić. A więc prowadzący, ktoś, kto jest na przedzie grupy ludzi lub ten, który ją prowadzi, ale również sobą reprezentuje resztę, czyli, podążającą za nim; szczebel w hierarchii niżej. 

Tutaj dygresja. Jeśli spotykamy się np. z takimi zwrotami w mediach jak „przyjaciele indian”, to wiadomo, że one zostały gdzieś wymyślone, bynajmniej nie dla dobra indian, ale żeby można było łatwiej nimi zarządzać. Tak samo jest ze zwrotem lewica i prawica, które ktoś wymyślił, które na przestrzeni lat znaczą co innego, a obecnie uczy się o nich w szkołach, jako jedynie słusznym określeniu poglądów politycznych. To trochę jak z tym kapitalizmem. Tutaj polecam książkę Toyaha„O zapomnianej łodzi...”, gdzie sama śp. prof. Gilowska wyjaśnia, że to jest tak naprawdę nie wiadomo co. 

Więc o co chodzi z tymi liderami? Czy oni są niezbędni? Nie jest to prosta sprawa, gdyż to zależy od tego, czy organizacja, której przewodzą istnieje, czy też jest wykreowana sztucznie, np. poprzez propagandę. No bo jeśli grupa której przewodzi lider jest wykreowana, to i sam lider nie jest autentyczny. Naturalnie, że w organizacjach autentycznych są oni niezbędni, choćby po to żeby daną organizację kojarzyć z liderem i w ten sposób móc się porozumieć i kontaktować z daną organizacją. Co innego oczywiście, gdy mamy wystruganego lidera, wykreowanej, wymyślonej organizacji. Taki lider i jego organizacja to jest jakaś funkcja, usługa, pośrednik, który bardziej przeszkadza niż pomaga danej grupie oraz działa na jej niekorzyść. No i przede wszystkim łakomy kąsek dla liderów prawdziwych, bo mając w kieszeni fałszywego lidera można go i jego organizację łatwiej deprawowoać niż liderów prawdziwych. Trzymajmy więc się mocno, gdy widzimy liderów nie wiadomo skąd wziętych, kokietujących ładną mową, gdyż są to najczęściej podstawieni najemni pastuchowie wpatrzeni w pieniądze tego, kto ich najął.

Prawdziwą miarą niech będą produkty, rozwój i ich jakość. To zwłaszcza ta ostatnia mówi o mocy danej organizacji. Czystość intencji jest w tym bardzo ważna, a w ostatnim tekście Coryllus dał idealną miarę na ich test, gdzie jak papierkiem lakmusowym można sprawdzić kwaśność wbrew pozorom nie tylko artystów:

„Jeśli artysta nie doskonali swojego warsztatu, to znaczy, że jego intencje nie są prawdziwe”

A więc doskonalmy nasz warsztat i róbmy swoje. Góra stoi.

---

tagi: propaganda  kultura  media  sztuka  zagrozenia  liderzy 

	beczka
	10 stycznia 2018 19:59

14     1780    5 zaloguj sie by polubić